mijn Hohner

Bij elke verhuizing kom ik hem weer tegen. Mijn mondharmonica, van het merk Hohner. Ik blaas een paar tonen om vast te stellen, dat ik gefaald heb. Een Toots Thielemans zal ik helaas nooit meer worden. Die Hohner mondharmonica heb ik nog te danken aan een advies van pater Fick aan mijn moeder (Waubach, 1923).

Hohner, mondharmonica

Op een zomerse dag in 1964 kwam pater Fick aangelopen in de Tacitusstraat (Aarveld). Mijn moeder zag hem en slaakte een veelbetekende zucht. Ze was diepgelovig, maar was niet erg gesteld op de gemiddelde priester of pater. Wat moest pater Fick bij ons? Kwam hij voor Maurice, Ruud of Harry? Maurice had hij nog niet ontdekt. Ruud was een wildeman, maar Harry was de vleesgeworden braafheid. Mijn moeder deed de deur open en liet de bebrilde pater-franciscaan binnen. Al gauw bleek dat hij voor mij kwam.Had ik wel genoeg belangstelling om mij verder te ontwikkelen? Op school was ik een toonbeeld van leergierigheid, dus daaraan kon het niet liggen. Mijn moeder keek mij af en toe stiekem aan met een blik van verbazing en bemoediging. Toen kreeg zij een inval: verdiende mijn muzikale ontwikkeling niet een stimulans. Zij had altijd veel plezier beleefd aan de piano. Als compromis kwam er de keuze voor een mondharmonica uit. Ik zou een echte Hohner krijgen en mij bekwamen in dat muziekinstrument. Pater Fick dronk zijn koffie op en nam afscheid.

Ik herinner mij nog de opluchting bij mijn moeder. Daar had zij zich weer uit gered. In de loop van haar verdere leven vertelde zij, vooral tijdens wandelingen door het heuvelland, haar ervaringen in de omgang met ‘religieuzen’. Niet zonder meer negatief, maar vooral voelde zij zich erg ongemakkelijk bij het slag wereldvreemden. Zoals bijvoorbeeld de nonnen van het internaat in het Belgische Roclenge-sur-Geer.