schilderij van een soldaat

Het lijkt een boerin te zijn, die naar een schuurtje loopt. Geen dieren of kinderen te zien. Het is een mooie dag. Geschilderd met olieverf op een plank. “Een kennis van opa, een Belgische soldaat, heeft dat geschilderd.” , aldus mijn grootmoeder.Dat hoorde bij de vele verhalen, die zij vertelde over de grensstreek in Zuid-Limburg. […]

Bois du Cazier

Daar stond ik dan eindelijk bij dat ontroerende beeld op een besneeuwde begraafplaats ten zuiden van Charleroi. Uitdrukking van een groot verdriet: de dood van vele ondergrondse mijnwerkers, die in augustus 1956 omkwamen in de steenkolenmijn le Bois du Cazier. Om mij heen honderden graven en daarbuiten schachten en steenbergen. Terrils heten ze in België. Overal terrils waar je ook kijkt, want dit is ‘le Pays Noir’. De reis begon met geluidloze, zwart-wit beelden op een zomerse dag.