een rit naar Luik

Een zomerse zondagochtend, ergens in augustus 1959. Broertje en ik, namen plaats op de voorbank van een Peugeot 403. Vader zou ons meenemen voor een ritje in de omgeving van Heerlen. Bijzonder, want in een personenauto plaats nemen, deden wij nauwelijks. Lopen of fietsen in de stad of de omgeving, en soms de bus naar Rimburg ; dat was ons vervoer.

In Valkenburg stapten we voor het eerst uit: een wandeling door de gemeentegrot. We reden daarna door Maastricht, over de de Belgische grens, naar enkele sluizen. We mochten even griezelen van rivierschepen in een immense diepte. Dat waren de sluizen bij Ternaaien, die een hoogteverschil tussen Maas en Albertkanaal van vijftien meter overbrugden. En toen stapten we voor de derde keer uit om een ijsje te eten aan de rechteroever van de Maas. In een onbekende stad met hoge flats, afgewisseld met vervallen panden. In de verte zwarte bergen en rokende schoorstenen.

We waren blij huiswaarts te kunnen keren; zolang en zover van huis waren wij nooit geweest. Een onvergetelijke uitstapje naar Luik. Helaas was dat uitje het begin van het afscheid van onze vader; twee maanden later stierf hij in het Sint Jozefziekenhuis.

De wens om die stad te herontdekken kreeg ik na het lezen van een artikel (1984) over architectonische vernieuwing in Luik: zoals het gerenoveerde Cour Sainte Antoine. Het zien van dit hof, prachtig ontworpen door de Luikse architect Charles Vandenhove, vormde het startpunt van vele bezoeken aan deze stad. Er was meer dan de overal zichtbare armoede of de eeuwige bouwput op marktplein. Er waren de onverwachte sporen van de middeleeuwen. Het was heerlijk toeven in een boeiende volkswijk, op een eiland in de Maas: Outremeuse. 374 Treden van een stadtrap, Montagne Vanbueren, beklimmen om vervolgens de stad in het dal te mogen zien. Ik ontdekte sporen van verwanten uit de zeventiende eeuw in het Staatsarchief te Luik. Dat waren landbouwers of ambachtslieden uit het Land van Herve en de streek langs de rivier de Vesdre.

Je suis Liégeois, un peu?